Na de aflevering van 'jong geweld' op vtm kreeg ik nog een erg verdrietig gevoel. Mensen hebben een erg verkeerd beeld van de psychiatrie...
Organisaties zoals Rode Neuzen dag proberen het taboe rond psychische problemen te doorbreken. Toch merk ik uit men eigen omgeving nog steeds het ongeloof en de vraagtekens zie ik mensen iedere dag worstelen. Daarom wil ik jullie mijn ervaring delen!!!
Mijn verhaal begint met een traumatische ervaring 18 september werd een dag die me voor altijd zou bij blijven. Op die dag werd ik namelijk voor de eerste keer aangerand. Als meisje van 16 was dit heel wat ik was nog nooit in contact gekomen met seks of iets dat er mee te maken had. een eerste indruk blijft je altijd bij, wel ik kan zeggen dat die indruk nooit meer weggaat. Een dikke week later gebeurde het een tweede keer. Mensen vragen dan waarom ging je weer mee?
Wel de persoon in kwestie bedreigde en manipuleerde me. Deed me denken dat het mijn schuld was, hij zou andere mensen waar ik van hield het zelfde laten mee maken. Het kind in mij geloofde hem. Dit alles gebeurde op klaarlichte dag op nog geen 500 meter van onze school. Waarom ik niet om hulp riep?
Je staat aan de grond genageld, fysiek mishandeld geweest en bang doods bang.
De Dag erna doet alles pijn. Ook al was je een uur lang het vieze gevoel was je niet zomaar weg.
Vanaf dat moment was de put gegraven. Mijn grootste fout is dat ik in de put gevallen ben door er mee te blijven zitten. Ik dacht dat het mijn eigen schuld was en dat ik daar niemand mee moest lastigvallen. Als ik er over zweeg zou het vanzelf weg gaan. Wel dit doet het niet, het gevoel wordt erger, je haat jezelf alleen maar harder, zoekt uitvluchten om niet meer naar school te hoeven gaan. Je sleurt je zelf vooruit. je hersenen kunnen bijna niks meer aan.
Je denkt hoe dom was ik, waarom heb ik niet gevochten? Waarom kwam er me niemand helpen? Waar was men mama? Je takelt af. Beetje per beetje zink je weg in die put en zie je het begin niet meer.
Ik veranderde van school en door men gedrag lag ik niet goed in de groep. Ik at mijn maaltijden op het toilet en kreeg met niemand echt een klik. Ik was alleen, thuis had ik al de liefde om me heen maar ik voelde niks, ik was leeg. De zelf haat die ik dan voelde was niet te beschrijven.
Ik sloot me af van de wereld en werd enkel depressiever ook al wouw ik dat niet toegeven.
De warmste periode van het jaar waar je omgeven bent met liefde, licht en warmte was een licht puntje. Weg van alle zorgen. Of dat leek toch even zo.
Ik vertel alles nu uit mijn standpunt maar voor de omgeving rond mij was dit ook niet makkelijk, ik was zo boos om alles, ik haat alles en iedereen. Ik kon mezelf niet meer aanzien. Ik knipte mijn haar kort, en dacht elke dag aan het einde van men leven.
Een week of twee voor mijn diepte punt, werd thuis ontdekt wat er was. Mijn zus kwam erachter, en ik stortte in. Ik viel in elkaar als een kaarten huisje. Alles wat probeerde te verbergen werd uit me getrokken, mijn grootste geheim werd bekend. Ze wisten het. Alles waar ik op steunde en me aan recht hield was een leugen ze hadden alles door…
Mijn mama zorgde ervoor dat ik gesprekken kon hebben maar hulp kon ik toen nog niet aanvaarden.
Alles was kapot voor mij. En zo kwam mijn zelfmoordpoging tot stand. Gelukkig is deze niet gelukt. Een moment van zwakte? Ik kon het niet meer aan en als je het licht niet meer ziet, als je wilt dat de pijn stopt. Een moment onbewaakt en daar was het, de tak krakt. Robin vond me belde de hulpdiensten. Ik had aan alles gedacht en had voor iedereen brieven geschreven. Gelukkig waren deze mensen er om er voor te zorgen dat het niet zo ver kwam.
Ik werd naar het ziekenhuis gebracht en daar kwam ik in de EPSI terecht. (EENHEID VOOR PSYCHIATRISCHE SPOEDGEVALLENINTERVENTIE)
De Psychiater daar werd van alles op de hoogte gebracht en stuurde me na een weekje naar Pittem.
Daar begon mijn herstel het moment dat beslist werd dat ik een spoed opname moest hebben in de sint-Jozef kliniek.
De psychiater daar zei dat een lange opname (+ 5 maand) het beste zou zijn dus daar begon ik aan. De eerste twee weken waren een ware marteling. Ik sloeg en riep alles bij elkaar. Ik zocht manieren om daar te ontsnappen. Belde mijn ouders, grootouders en vriend dat ze me hier moesten weghalen. Gelukkig hielden ze voet bij stuk en gaven ze niet toe aan mij woedeaanvallen en al mijn drama. Na drie weken en therapiesessies verder werd beslist dat ik op dag therapie mocht komen dat zou een betere situatie voor me zijn. De nachtmerries waren minder erg en ik had een vertrouwde omgeving. Maar ik moest daar elke dag zijn om 8:30 tot 18:00 zodat ik geen enkel moment miste van de therapieën. Mijn pepe heeft me bijna elke dag gebracht en weer opgehaald. Vanaf dan ging het berg op.
De psychologen zijden welke therapie ik moest volgen. Ik zelf had erg veel aan de persoonlijke sessies en de dans en beweging sessies, In het atelier kon ik mijn ding doen en groeide mijn zelfvertrouwen weer wat. Beetje per beetje hielp me dit erg goed. Ik leerde omgaan met woede. Gaf mijn trauma een plaats en leerde beter omgaan met situaties en men gezin. We ronde een politieonderzoek af we lieten de gebeurtenis achter ons en keken naar de toekomst. Mijn herstel liep niet vlekkeloos. Tijdens mijn opname brak ik mijn teen omdat ik van woede ergens tegen aan schopte. De ruzies en gesprekken waren erg zwaar. Maar hierdoor komt heel wat los dat opgelost kan worden.
Het team van begeleiders van de jeugdafdeling heeft wonderen verricht. Van mijn persoonlijke begeleiders, tot de psycholoog en de psychiater, de verzorgers en de gezinstherapeute. Ieder van hen ben ik dankbaar zonder hen en mijn opname was de kans dat ik hier nog was klein. Ze zeggen wel jij hebt het gedaan, Jij bent er door gegaan, jij bent uit je put gekropen dat is waar maar zonder hen en mijn familie had ik het nooit gekund!
Op 27 juni 2015 werd ik ontslagen. Sterker dan ooit? Misschien wel, mijn trauma zal nooit weg gaan daar ben ik me erg bewust van. Je leert er mee leven. Soms heb ik nog een nachtmerrie, een paniek aanval of een woede-uitbarsting, momenten die me terugbrengen naar dat moment. Ik ben door mijn traumatische ervaring geworden wie ik ben tuurlijk heb ik nog eens momenten dat ik het even niet zie zitten maar wie heeft deze niet. Ik denk dat je je bewust moet zijn van de dingen die rond je gebeuren, mensen takelen af zonder dat je het weet. Ik ben trots op men opname, ik zal nooit proberen verbergen wat er gebeurd is en er zo goed mogelijk over praten. Een opname redt levens daar ben ik zeker van! Hier ben ik een voorbeeld van.
Eén van de belangrijkste dingen is dat je moet praten, want zoals rode neuzen zegt praten helpt. Ja dat doet het echt. Neem iemand in vertrouwen en vertel het hen.
Maar weet je bent niet alleen!
Veel liefs, Julie
handige links?
https://www.zelfmoord1813.be
https://awel.be
https://vtm.be/jong-geweld?referer=https://www.google.com/
Comentários